ایل چگنی - طایفه شاه کرمی

روزی خواهد آمد که نسل های آینده تصور می کنند درویش موجودی ماورایی بوده است!

بسیاری از افسانه های امروز واقعیت های دیروز بوده اند که به علت از بین رفتن و فراموش شدن اصل موضوع و با گذر زمان تبدیل به افسانه شده اند.

در دوران کودکی ما افرادی با نام درویش با ظواهر و هیبت های عجیب و غریب و خشن که معمولاً دارای ردا، ریش و محاسن بلند، چوب دستی، تبر زین و کشکولی بودند وارد روستاها شده و با مداحی های خاص خود از مردم در خواست کمک می کردند ظاهر این افراد به گونه ای خشن بود که حتی سگ روستائیان و عشایر هم جرات نزدیک شدن به آنان را نداشته و از آنان می ترسیدند.

در آن زمان بچه ای که گریه یا شیطنت می کرد او  را  از نام درویش و ربوده شدن توسط آن می ترسانیدند، بچه ها هم که بارها این دراویش و ظواهر و اعمال آنان را از نزدیک دیده بودند از ترس ساکت می شدند.

نسل ما که این دراویش را دیده و درک کرده ایم هم اکنون که فرزندانمان گریه یا اذیت می کنند آنان را از نام درویش و ربوده شدن توسط آنها می ترسانیم اما فرزندان ما دیگر درویش ندیده اند آنها تصور می کنند درویش یک موجود ماورایی است که از در و دیوار وارد خانه شده و آنان را با خود خواهد برد، و بدین شکل افسانه ای با نام درویش در ذهن کودکان ما شکل می گیرد.

زنان زائویی را  که خود یا بچه هایشان در اثر وضع حمل می میرند را می گویند آل برده است و یا دچار آل زدگی یا آل بردگی شده اند.

 ما معتقدیم زن زائو را تا چهل روز نباید تنها گذاشت چون ممکن است آل به  او  و  بچه اش صدمه رسانیده و یا بچه او را با اجنه عوض نماید.

 در گذشته کنار زنان زائو  تفنگ، چاقو، داس و یا شیء برنده ای قرار می داده اند تا هم آل بترسد و هم زن زائو بتواند از خود دفاع نماید.

 اما آیا می دانید آل موجودی ماورائی نبوده است؟ آیا می دانید آل یا آلانها قومی بوده اند که در شمال و شمال شرق می زیسته اند؟

 زنان این قوم معمولاً بصورت گروهی و مجرد و در جنگل ها زندگی کرده و اکثراً تیر و کمان دار بوده اند، برای اینکه راحت تر و بهتر تیراندازی نمایند معمولاً سینه راست یا هر دو سینه خود قطع یا می سوزانیده اند.

این قوم معمولاً به روستائیان و چادر نشینها حمله و دستبرد زده و ضمن غارت آنان، نوزادن تازه متولد شده را هم با خود می برده اند.

آنان به علت این که اکثراً مجرد و خود نوزادی نداشته  و به خاطر حس مادرانه ای که داشته اند، با شناسایی زنان پا به ماه و هنگام زایمان فرزندان آنان علی الخصوص فرزندان دختر را ربوده و به عنوان فرزند خود نگهداری می کرده اند.

هم اکنون چون آلی وجود ندارد، مردم ما تصور می کنند زنانی که بر اثر وضع حمل، خود و یا نوزادانشان می میرند آنان را آل برده است و ما تصور می کنیم آل هم اکنون هم وجود دارد و یک موجود ماورائی است.

و بدین گونه باورها و افسانه ها در گذر زمان در باور مردم شکل می گیرد.