مینورسکی در کتاب سازمان اداری حکومت صفوی ترجمه مسعود رجب نیا صفحه 21 می نویسد:

در زمان شاه طهماسب امراء بر حسب ایل و قبیله یی که بدان منتسب بودند مشخص میگشتند. ایلات ترکمن که مقدم بر دیگران بودند عبارت بودند از: شاملو و استاجلو و ترکمن و روملو و ذوالقدر و افشار و قاجار و تکلو و خنسلو و بر این نه ایل جغتای را که ظاهراً از قبایل ترک مغول یا خاندانی است از آسیای مرکزی (که غالباً بخراسان اطلاق می شود) باید افزود.

سپس نوبت قبایل کوه نشینان ایرانی میرسد که عبارتند از : طالش، روزکی، سیاه منصور، پازوکی، اردلان، چگنی، لران عباسی (فیلی). و پس از آنان دو امیر از امرای شیخوند قرار داردکه از سلاله فرعی خاندان صفوی بحسابند و .............

در صفحه 25 همین کتاب در تقسیم بندی قبایل آمده است که: ج- شعبه سوم قبایل کرد و لر را فهرست میکند که عبارتند از: عباسی-فیلی، اردلان، بختیاری، چگنی، دمبلی، سیاه منصور، زنگنه، شقاقی، سورله، گروس، کلائی، کله گیر، جستانی.

محمد زنگه دبیر زبان و ادبیات فارسی دبیرستانهای خواف (خراسان رضوی) در مقاله ای با نام ایل زنگنه که برای همایش تاریخ در شهرستان خواف نوشته می نویسد:

ایل زنگنه در سال 1304 هجری شمسی در خواف شناسنامه دریافت نمودند. عده ای پسوندهای چگنی و اسدی به دنبال زنگنه افزوده اند.

با توجه به کتب قدیمی مانند شرفنامه که چگنی، سیاه منصور و زنگنه را برادر ثبت نموده است و با توجه به دیگر کتب تاریخی که همیشه چگنی، سیاه منصور و زنگنه را همراه و در کنار هم ذکر کرده اند و با توجه به پسوند فامیلی چگنی در میان زنگنه های خواف قرابت و نزدیکی این ایلات در گذشته بیشتر و بیشتر اثبات می گردد . (نگارنده)

تحقیق و نگارش: علی کرمی کیان (شاه کرمی)

منابع مورد استفاده:

1- کتاب سازمان اداری حکومت صفوی-اثر استاد مینورسکی، ترجمه مسعود رجب نیا

2-مقاله ایل زنگنه، نوشته محمد زنگنه، دبیر زبان و ادبیات فارسی دبیرستانهای خواف (خراسان رضوی)